Η Ροή/Από τη ζωντανή πηγή του ενστίκτου ρέουν όλα όσα είναι δημιουργικά. Εξ ου και το ασυνείδητο δεν εξαρτάται απλώς από την ιστορία, αλλά είναι η ίδια η πηγή της δημιουργικής ώθησης. (Carl Gustav Jung)

 

Περιεχόμενο της ερευνάς μου είναι η αναζήτηση των ορίων του σχεδίου στο σύνολο του, ως μέσο δημιουργικών σημειώσεων, που δεν είναι άλλο από τον σπόνδυλο του εικαστικού σώματος. Με οδήγησε σε γρήγορες εναλλαγές γραφών, μορφών, κινήσεων, σε μια άλλου είδους αυτόματη γραφή, που στόχο της δεν έχει το υποσυνείδητο, αλλά μια αναβίωση όλης της ιστορίας του σχεδίου ταυτοχρόνως, από τις σπηλαιογραφίες έως τον Καντίνσκι χωρίς γραμμική αλληλουχία, λόγω του αμέτρητου όγκου πληροφοριών. Όμως, ως αυτόματη γραφή, διατηρεί την αμεσότητα της, οπότε η ερευνητική διαδικασία δεν είναι αναλυτική, αλλά αντίθετα αυτό που στο μπερξονισμό ονομάζεται διαισθητική σκέψη.

​

Στη θεωρία του εγώ του Carl Jung, η διαίσθηση είναι μια «παράλογη λειτουργία», η οποία αντιτίθεται άμεσα στην αίσθηση και λιγότερο στις "ορθολογικές λειτουργίες" της σκέψης και του συναισθήματος. Ο Jung χαρακτήρισε τη διαίσθηση ως «αντίληψη μέσω του ασυνείδητου»: χρησιμοποιώντας την αίσθηση-αντίληψη μόνο ως σημείο εκκίνησης, επιχειρεί να φέρει ιδέες, εικόνες, δυνατότητες, τρόπους, έξω από μια μπλοκαρισμένη κατάσταση, από μια διαδικασία που είναι κυρίως ασυνείδητη.

 

Η διαίσθηση στην τέχνη είναι το υποκείμενο όραμα του τι πρέπει να επιτευχθεί. (Rudolph Arnheim)

 

Με όρους ψυχολογίας, η ροή, γνωστή και ως ζώνη, είναι η ψυχική λειτουργία, στην οποία ένα άτομο που εκτελεί μια δραστηριότητα είναι πλήρως βυθισμένο σε ένα αίσθημα έντονης εστίασης, πλήρους εμπλοκής και απόλαυσης στη διαδικασία της δραστηριότητας. Στην ουσία, η ροή χαρακτηρίζεται από πλήρη απορρόφηση σε αυτό που κάνει κανείς.

 

Όλα - άτομα, κύτταρα, μόρια, φυτά, ζώα, άνθρωποι - συμμετέχουν σε ένα ευαίσθητο, ρέον δίκτυο πληροφοριών.

 

Η ζώνη, η ροή, η διαίσθηση, το ένστικτο, είναι μια συνώνυμη κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας, παρ’ όλα αυτά όμως μένει ανεξήγητο στα μάτια της επιστήμης γιατί όλα επιστρέφουν στο πρόβλημα της συνείδησης. Στην τέχνη είναι ένα οικείο εργαλείο το οποίο υποδεικνύει λύσεις, με αποτέλεσμα το έργο να προκύπτει σε μια διαδικασία αμοιβαίας ισχύος, κατά την οποία υποβάλλεται κανείς και ταυτόχρονα υποβάλλει. Οπότε, η διαδικασία έκφρασης πάνω στην ζωγραφική επιφάνεια μέσω της διαίσθησης περιλαμβάνει την παρατήρηση του εαυτού σε κατάσταση αυτοματισμού, με αποτέλεσμα να γίνεται κανείς το αντικείμενο της παρατήρησής του, και συνεπώς το κάρβουνο να γίνεται ο «παλμογράφος των εσωτερικών δονήσεων»,  δονήσεων άγνωστων ή γνωστών, κύματα αναμνήσεων, εικόνων, ήχων τα οποία με έναν παράλογο και αφιλτράριστο τρόπο είναι, ταυτόχρονα, λογικά ως φόρμες, αλλά ανοίκεια ως προς το περιεχόμενο τους, εμμονές που μεταφέρονται από πίνακα σε πίνακα∙ όνειρα που έχουν δική τους ζωή που αποκτούν σώμα και δίνουν νόημα.

 

Όπως το λουλούδι ανθίζει έτσι ο άνθρωπος παράγει τα σύμβολα του. (Carl Gustav Jung)

​

Σε αυτό το στάδιο της ερευνάς μου, αν μπορώ να ρισκάρω μια άποψη, θα έλεγα πως η διαισθητική γραφή μπορεί να είναι περισσότερο οργανωμένη και πειθαρχημένη, θα έλεγα δηλαδή πως ο αυτοματισμός είναι μια κατάσταση αδιαφορίας των ορίων, είναι χαοτικός και επιτρέπει την αταξία. Είναι γεγονός ότι στη διαδικασία της αυτόματης γραφής, ο καλλιτέχνης συνειδητά προσφέρει ωραιοποιημένα μια δική του φαντασίωση του υποσυνειδήτου. Πιστεύω, συνεπώς, ότι εκεί, μέσα στην άτσαλη χειμαρρώδη αναζήτηση του υποσυνειδήτου είναι η εν αγνοία μας δράση της διαίσθησης.